Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Duo Reges: constructio interrete. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nam quid possumus facere melius? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Hic ambiguo ludimur. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria; Laboro autem non sine causa; Frater et T. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. Quis istud possit, inquit, negare?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas nesciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem aliquam desideret? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis?

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Satis est ad hoc responsum. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Ita, quod certissimum est, pro vera certaque iustitia simulationem nobis iustitiae traditis praecipitisque quodam modo ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Infinitio ipsa, quam apeirian vocant, tota ab illo est, tum innumerabiles mundi, qui et oriantur et intereant cotidie. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac dolores pertinere? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Primum quid tu dicis breve? At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas?

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus;

Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quid, quod res alia tota est?

Illud non continuo, ut aeque incontentae.

At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed haec omittamus; Id est enim, de quo quaerimus. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Sed ille, ut dixi, vitiose. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Bonum appello quicquid secundurn naturam est, quod contra malum, nec ego solus, sed tu etiam, Chrysippe, in foro, domi;

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.